Weg uit Queenstown...

Hallo allemaal!

De vorige keer heb ik vooral veel geschreven over het skiën, maar ik heb natuurlijk ook gewerkt. Laat ik daar nou eens wat meer over vertellen…

NZski is het bedrijf waar ik voor werk. Ze hebben 3 bergen; Mount Hutt, wat vlakbij Christchurch ligt, en bij Queenstown hebben ze Coronet Peak (CP) en The Remarkables. Coronet Peak is 3x zo groot als de Remarks en ligt iets dichterbij. Het is een beetje lastig uitleggen, maar CP en de Remarks liggen niet naast elkaar, maar tegenover elkaar. Als je gaat skiën hier, dan kies je ’s ochtends welke berg je gaat bezoeken. CP is ongeveer 25 minuten rijden en naar the Remarks is het ruim 45 minuten. Het ligt namelijk hoger dan CP en de weg is heel slecht onderhouden. Het is een grote slingerweg en als het sneeuwt, kun je er amper opkomen met een auto.

Iedere dag vertrekt de staff-bus vanuit Queenstown. Ik woon in Fernhill, dat is zo’n 30 minuten lopen of 3 minuten rijden. Ik heb het geluk dat meer mensen van m’n werk hier wonen, dus ik kan bijna altijd wel met iemand meerijden. Josh, een van de chefs, pikt mij het meest op. Ik sta elke dag om half 7 op. Ontbijten doe ik al niet meer, dat doe ik op het werk. Om 7 uur loop ik de deur uit en om 10 over 7 pikt Josh me op vanaf het Heritage Hotel. Daar is een bushalte tegenover waar hij kan stoppen, want de wegen hier zijn nogal slingerend. Om 7.25 uur zitten we allemaal in de staffbus en proberen we nog even 45 minuten te slapen. Om kwart over 8 staan we op de Remarks. We gaan dan met z’n allen op the Magic Carpet (een lopende band die naar het gebouw gaat, wat normaal gesproken wordt gebruikt door beginnende skiërs en snowboarders). En dan begint de pret…

Ik werk in het restaurant (de afdeling het F&B) en we hebben een aantal taken. Elke dag doe je iets anders. Soms zit je een dag lang achter de kassa (wat ik haat), of je helpt in de keuken (waar ik zo goed in ben ;) ) of je moet de hele dag tafels afruimen en schoonhouden. We krijgen ’s ochtends 15 minuutjes koffie pauze en verder in de middag een half uur. We krijgen lunch met korting, maar ik moet zeggen dat ik niet heel erg onder de indruk ben van het eten… Ze maken elke dag iets anders, maar tis wel weer elke week hetzelfde.

Aan het eind van de werkdag zijn wij, de medewerkers, de aller laatste die vertrekken. We moeten de gasten voorrang geven, omdat zij betalen voor hun skipas en wij uiteraard niet. Toen het nog ontzettend druk was, zaten we vaak pas om 6 uur in de bus, maar de laatste weken is het rond 5 uur. Dan slingeren we weer de berg af, ik val altijd in slaap, en om 6 uur zijn we weer in het dorp. Dan moet ik nog naar huis en aangezien ik dan echt te moe ben om de berg op te lopen, loop ik naar de hoek en ga ik liften. Ik lift hier dus elke dag en dat gaat hartstikke goed! Tis hier een soort van normaal! En zo ben ik vaak om kwart over 6 thuis… Een dag van ruim 11 uur…

In het begin was ik ontzettend blij met m’n werk. Ik kreeg een gratis ski pas, overal korting in het dorp (in kledingzaken en zelfs op busritjes!) en goedkope drankjes in bijna alle barren. We zouden heel veel ride-breaks krijgen en het zou super gezellig worden. Alleen was dat niet helemaal waar…

De ride-breaks waren er amper, omdat we toch vaak met weinig mensen zijn om het werk te doen. ’s Ochtends maken we namelijk alle sandwiches, wraps en salades, dan wordt het druk voor lunch en vervolgens moeten we alles weer opruimen en schoonmaken. Ik heb denk ik 6 keer een ride-break heb gehad in het hele seizoen.

Daarnaast is het een beetje een zooitje in het ‘management’ van onze afdeling. Om er nu niet een heel vervelend verhaal van te maken zal ik het kort houden; hoofd van de afdeling is een gast van 32 die altijd heel erg gestrest is, ook als het niet nodig is. Chris, de teamleader, is 23 en kan totaal niet communiceren. Ze heeft een favoriete medewerker en we worden er allemaal ziek van hoe ze zich gedraagt. En dan is er de hoofdchef die letterlijk niet kan koken. Hij laat elke dag alles verbranden, voert niks uit en schoonmaken heeft ie ook nog nooit van gehoord.

Ik heb verder wel hele leuke collega’s. Maar omdat het niet lekker loopt, zijn we vooral heel veel aan het roddelen ;). Maar de vermoeidheid en het niet eens zijn met hoe dingen lopen hebben me behoorlijk geraakt. Ik had dagen waar ik dacht; ik wil naar huis (in Fernhill) en nooit meer terug de berg op! Ik ben ondertussen goede vrienden geworden met Mel uit Canada. Zij heeft 3 weken geleden haar werk opgezegd (zij was een mascotte, zo’n verkleedde vogel). En dat vond ik zo knap van d’r! We zijn uit eten gegaan en hebben zitten praten. Ik wist gewoon niet meer wat ik moest doen; opzeggen of niet, ander werk zoeken of niet… Lastig! En skiën is zo leuk!

Na lang nadenken heb ik besloten om ontslag te nemen. En ipv ander werk te zoeken in Queenstown, heb ik besloten om te verhuizen. Daarom had ik 4 dagen achter elkaar vrij genomen vorig weekend, om nog even volop van het skiën te genieten. Afgelopen woensdag was het dan zover. Ik had een briefje geschreven dat ik op ging zeggen en om kwart over 8 heb ik het meteen tegen m’n baas Adam gezegd. En hij vond het helemaal niet erg! Dat vond ik dan wel weer jammer, ik bedoel, ik heb toch 3 maanden daar gewerkt. Maar toen rond een uur of 10 die ochtend gebeurde er iets. Ik stond aan de sandwich tafel en ineens zag ik het meisje naast me en de muur een soort golven. En het ging niet weg. En toen werd ik ineens zenuwachtig en ja hoor… 10 minuten later begon een vreselijke hoofdpijn. Het was zo erg, dat ik dacht dat ik moest overgeven. Maar ik had nog niet ontbeten, dus er kwam niks. De hoofdpijn werd bijna ondraaglijk, ik kon niet meer omhoog kijken en het leek net of ik tegen de grond kon gaan. Dus daar ging ik weer, op naar de EHBO; again! Ik heb daar 2 uur op een brancard gelegen met een deken over me heen en m’n sjaal over m’n ogen. Toen ik opstond was ik nog steeds draaierig, maar ik moest iets eten, want de dokter wilde me niet nog meer medicijnen geven. Dus ik naar boven en in het kantoortje een croissantje gegeten en weer terug naar de EHBO. Uiteindelijk had ik om 2 uur de bus naar huis. Dat is echt zo erg; om 10 uur werd ik ziek, om kwart over 3 was ik pas thuis… Kben meteen m’n bed ingedoken en heb de rest van de dag niks meer gedaan. Ik heb al 14 jaar geen migraine aanval gehad en ik moet zeggen, ik hoop met heel m’n hart dat dit gewoon van de stress was…

Donderdag ben ik weer gaan werken en dat was Helen’s laatste dag. Zij had ook opgezegd en hopelijk ga ik haar zien in Wellington. We zijn best goede vriendinnen en ik was heel blij voor d’r. ’s Avonds zijn we met z’n allen wat gaan drinken en iedereen was er behalve de 3 van het management team. Het was bere gezellig en vrijdag was de langste dag ooit; iedereen doodmoe na 5 uur slaap! Hahaha! Vrijdagavond heb ik niks meer gedaan, film gekeken en m’n bed ingedoken.

Zaterdag was ik ook weer naar m’n werk. Vrijdag was het ontzettend rustig geweest, maar gelukkig was het ietsje drukker zaterdag. Ik zat achter de kassa die dag samen met Leigh. Hij werd om 9 uur op koffiepauze gestuurd (da’s echt bizar, normaal doen we dat om half 11) en ik kreeg van Chris te horen om half 10 dat ik een uur op pauze werd gestuurd. Een uur! Hallo! Ik ben er net! Dat ga ik niet doen hoor!!! Dus dat zei ik ook tegen haar. Ik zei; later komen snap ik, eerder naar huis gestuurd worden snap ik, maar je denkt toch niet dat ik al die moeite doe om naar m’n werk te komen zodat jij me ineens een uur lang aan de kant kan laten zitten, onbetaald!? Zo werkt het niet hoor! Nou, ze wilde totaal niet naar me luisteren of met me praten en ik stond ondertussen te koken, dus ik dacht; ik ga even naar boven. Boven hebben we een kantoor waar 2 meiden van Admin werken. Zij werken voor de grote baas Ross en doen al het administratie werk. Ik vroeg aan hun of er in m’n contract staat dat Chris dit zomaar mag doen, en ik overviel ze nogal. Ze keken me nogal raar aan en hadden zoiets van, ga maar met Adam praten. Maar die was vrij. Ze wisten het niet zeker, maar ze vonden het wel een heel raar verhaal. Ik ben toen maar weer naar beneden gegaan, heb nog een keer geprobeerd met Chris te praten, maar dat bleef onmogelijk; ‘don’t argue with me Lenny!’ Nou eh Chris, ik weet niet wie je denkt dat je bent, maar zo behandel je je personeel niet! En ik wil niet ruziën, ik wil dit gewoon met je bespreken…

Anyway, ik was er klaar mee en ging naar de staffroom. Maar ik was slim genoeg om te weten dat de meiden van Admin wel even met Ross zouden praten. En nog geen 2 minuten later kwam Ross binnen en vroeg of ik een uur voor hem wilde werken. Prima! Ik mocht sneeuw schuiven op het terras, haha! Ik allang blij en na 20 minuten was ik klaar, dus ben ik maar koffie gaan drinken. Toen ik terug kwam op het werk, heb ik dat uur maar afgeschreven om ‘aardig’ te zijn en ben weer achter de kassa gaan zitten. En toen kwam Ross naar beneden en heeft 20 minuten met Chris gepraat! Hahaha! Was ik even blij! Ik dacht, als ik ongelijk heb, dan komt ie wel naar mij, maar dat was niet zo! We lagen ALLEMAAL in een deuk en iedereen was me aan het high-fiven, haha! En uiteindelijk werd ik om half 3, zonder lunch, naar huis gestuurd… En bedankt Chris, heel volwassen en professioneel…

Dit somt wel op hoe het al de hele tijd gaat, dus ik ben heel blij dat ik ontslag heb genomen. Zaterdagmiddag ben ik met 2 collega’s die vrij waren een wijntje op het terras in Queenstown gaan drinken in de zon en ’s avond heb ik bij andere vrienden wat gedronken en zijn we het dorp ingegaan. Ik was om 3 uur thuis en om kwart over 6 ging de wekker. Maar er zou storm komen, dus ik dacht; hopelijk gaat de berg dicht. Ik stond op, trok een legging aan en ja hoor, een smsje van Adam. De berg was gesloten, dus iedereen was vrij. En dat zou mijn laatste dag geweest zijn! Ik ben weer terug in bed gedoken, heb heerlijk geslapen, ingepakt en was gedraaid en een film gekeken. Gisteravond ben ik voor de laatste keer uitgeweest in het dorp en het was super gezellig. Maar het is mooi geweest, ik heb genoeg gezien hier ;).

Vandaag gaat de tas dicht, ik ga vanavond met Savio en Tanya (de huisgenoten) uit eten bij de Mercure. Dat is het hotel waar ik naast woon en waar Savio restaurant supervisor is. We krijgen 50% korting, haha! En morgen om 9 uur zit ik in de bus naar Christchurch. Woensdag neem ik de bus naar Akaroa en daar ga ik bij Mel (de Canadese meid die 3 weken geleden al ontslag had genomen) op bezoek. Heb er heel veel zin in. Wel gek om weer zonder werk te zitten, maar ik geniet van de rust!

En verder;
- hebben we een aardbeving gehad hier in NZ. Het was in Christchurch, wat iedereen wel weet en ik heb meteen de jongens (Kristo en Mark) gebeld en ze zijn ok. Het huis staat nog, maar tis een zooitje daar nu, niet normaal. Ik had ook Mel gebeld en die vertelde dat er wel wat schade in Akaroa is, maar Chch is veel erger. Ik ga er morgen naartoe, dus ik ben heel benieuwd. Wij (de collega’s hier) waren vooral teleurgesteld dat de meeste van ons er doorheen hebben geslapen. Ik ook, ik heb niks gevoeld…
- is er op diezelfde dag ook nog een vliegtuig neergestort met 9 mensen en ze zijn allemaal overleden. Dit was in Franz Joseph, ook op het zuider eiland..
- en toen hadden we storm gister, het hele huis stond te shaken!
- verdient iedereen op de berg (behalve managers) minimum loon en dat is na belastingaftrek 5 euro per uur!
- hebben we een paar weken geleden een enorme sneeuwstorm gehad. Rond half 4 was de weg afgesloten, maar mensen met auto’s hadden zoiets van; oh, ik kan nog wel naar beneden rijden. Nou, dat was heel dom, want iedereen is op elkaar gebotst, mensen moesten weer opgepikt worden, auto’s moesten aan de kant geschoven worden. En wij zaten in het restaurant te wachten. We waren met ongeveer 120 mensen, zo’n 40 medewerkers en de rest gasten. We mochten geen eten of drinken verkopen, we konden alleen gratis thee of koffie krijgen. Om kwart over 9 kwam de laatste bus voor ons, de medewerkers en we zijn auto’s gaan tellen; er waren 23 auto’s achtergelaten op de weg (en allemaal tegen de berg geklapt of op elkaar…) en er was een bus achter gelaten, die had een draai van 180 graden gemaakt. Was ik even blij dat ik daar niet in zat! Ik was om half 11 thuis, bevroren, geen honger meer en het was nog zaterdag ook! We hebben geen compensatie gekregen, geen eten en alle gasten waren bij ons aan het klagen waarom het restaurant niet open was. Het was NIET leuk… Maar op zich hebben we ons wel vermaakt met spelletjes.. je moet toch wat ;).
- hebben we heel veel kea’s op het werk. Dat zijne en soort raven-papegaaien en bijdehand dat ze zijn! Ik vind het helemaal lachen, ze breken alles open en ze zijn gek op plastic. Zo was ik een keer het terras aan het opruimen en een kea had een koffie-bekertje in z’n bek. Nou, denk maar niet dat ie dat los gaat laten! Hij ging helemaal tekeer van blijdschap dat ie dat gestolen had. Hij mikte het kapje eraf, gooide de laatste koffie over zichzelf heen en ging vervolgens heerlijk op het karton knagen, hahahaha!
- is donderdag ochtend onze kat Julius overleden… We zagen het al aankomen. We werden wakker en hij lag dood in de kamer. Heel sneu, maar hij was ook echt zo oud en zo dun.
- en nu zijn de andere 2 nog over. Horrace is wel ok, maar Jimmy is helemaal van slag! Nooit geweten dat katten zoveel gevoelens kunnen hebben, maar Jimmy is heel zielig. Hij heeft heel hard gehuild een paar keer en hij gebruikt mij als moeder/schouder om op te huilen. Zodra hij me ziet, loopt ie tegen me aan of springt ie op me; zo zielig! Gister nog 2 uur met hem op schoot gezeten tijdens de film en hij wou niet meer loslaten. En vanochtend zat ie buiten en zag tie me, ging ie weer keihard huilen. Kheb hem maar binnen gelaten en hij bleef maar op me hangen… Arm dier! Ik ga morgen weg!
- vinden Tanya en Savio het ontzettend jammer dat ik ga. Tanya vindt me de beste huisgenoot ooit en Savio baalt als een stekker. Hij is er echt niet blij mee, maar ik kan er niks aan doen, ik ga toen echt verhuizen…
- kun je merken dat het seizoen nu wel bijna over is. Tis stukken rustiger in het dorp, er staan heel veel kamers leeg en er zijn weer wat banen in het dorp. Ach, mij maakt het niet meer uit, mijn skiseizoen is voorbij. Kheb genoten, maar t’is tijd om verder te gaan!

Liefs,
Lenny