Hi Ha Hanoi

Hallo Allemaal!

Dinsdag 19 november
Helaas is het toch weer gaan regenen ‘s middags in Luang Prabang, dus gingen we jammer genoeg niet meer met de fiets op pad maar slenteren naar de Wat haha! Er waren er genoeg om te bekijken. Ook hebben we het Oud Koninklijk Paleis bezocht dat nu een Nationaal Museum is en bosjes monniken heb ik op de foto genomen, ik kon het niet laten. Ze vallen erg op doordat ze in knal oranje outfits rondlopen, wat erg leuk was voor de foto. We hebben een beetje bijtijds gegeten en een tuktuk genomen naar het vliegveld.

Je gelooft het niet maar ons vliegtuig vertrok 3 kwartier eerder en was maar voor een derde bezet. Wat een luxe! Hielden we wat meer tijd over voor ’s avonds in Hanoi. Maar de tijd die we gewonnen hadden werd al snel weer ingeleverd bij het halen van het visum op het vliegveld voor Vietnam. Wat een gedoe daar zeg, tempo hou maar op. Als laatste waren we daar aan de beurt. We konden wel direct onze bagage van de band halen en tot onze verbazing stond de taxi chauffeur keurig te wachten, ondanks dat we een uur te vroeg waren. Hij bracht ons naar het hotel (Paradise 2, in hartje centrum van Hanoi). Het hotel is ongeveer 3 meter breed en 50 meter lang, hahaha!

Na het dumpen van de bagage zijn we de straat opgegaan want het was een drukste van jewelste buiten. Ik kreeg zowat een cultuurshock na dat relaxte Luang Prabang. Brommers, scooters en auto’s scheuren om je heen. Je loopt midden op straat, want op de stoep kan je niet lopen. Daar staan ontelbare brommers geparkeerd en mensen die “spullen” staan te verkopen en eettentjes. De mensen zijn erg bedrijvig hier, iedereen doet wat. Oversteken gaat echt niet, maar ik leef nog! Ik doe gewoon mee met de massa hier, haha! Het is hier wel onwijs gezellig en vooral de mensen die met een stok over de schouder met twee schalen lopen vind ik erg leuk om te zien!

‘s Avonds lekker weer mijn favo eten (kip met rijst en heerlijke kruiden) in een leuk restaurantje gegeten en voldaan naar ons hotel gegaan en doodmoe in slaap gevallen.

Woensdag 20 november
Om half 9 stond Mai met een taxi voor de deur om ons naar het eerste project van het vrijwilligerswerk te brengen. (Mai is de contactpersoon van Lenny’s vrijwilligerswerk SIW). Het was een dagverblijf voor autistische kinderen en kinderen met het syndroom van down van 4 tot 16 jaar. Vandaag was ook nog Teacher‘s Day. Dat hield in dat alle leraressen in het zonnetje werden gezet met bloemen en ook de internationale vrijwilligers kregen bloemen en kado‘s. Dus het was een beetje een feestelijke dag. Wij hadden voor de kids wat spullen meegenomen en hebben dat aan de leiding afgegeven. We hebben een rondleiding gehad en hebben foto’s van het verblijf en de kinderen gemaakt. Het was wel een heftig gebeuren daar om kinderen in opgesloten ruimtes te zien zitten/staan/springen. Anderen vonden het prachtig dat je er was en raakten je aan en waren blij. In dit verblijf komen dagelijks zo’n 70 kinderen; niet normaal!

Met de lokale bus gingen we daarna naar het tweede project. Dat was beter georganiseerd dan het eerste. Hier zaten weer zo’n 70 kinderen, deze keer van 2 tot 14 jaar en ook hier kregen we een rondleiding door het hele gebouw. Ook hier hebben we veel foto’s genomen.Lenny plaatst vrijwilligers op projecten in zowel Indonesië als Vietnam, en Vietnam is erg in trek. Nu heeft ze kunnen zien hoe het eraan toegaat op zo’n verblijf.

Tenslotte zijn we met Mai meegegaan naar haar kantoor waar ook alle vrijwilligers wonen. We hebben mee geluncht en het hele gebouw bekeken en uiteraard weer foto’s gemaakt voor de SIW. Daarna hebben we een taxi genomen naar ons hotel, want we hadden geen idee waar we waren!

De rest van de middag/avond hebben we nog geshopt in de wijk waar we wonen en ‘s avonds niet al te laat naar bed gegaan want de volgende morgen moesten we weer vroeg op.

Donderdag 21 november
Half 7 ging de wekker! Half 8 werden we opgehaald in een minivan want we gingen op excursie naar Halong Bay met een overnachting. Halong Bay is een Unesco-erfgoed en bestaat uit 2.000 grote en kleine rotsformaties in zee. Een klein deel ervan mag door boten bevaren worden.

Dat hield in dat we van de kamer moesten, koffer in de storage hebben gestald en met een kleine tas de minivan instapten. Het was 4 uur rijden en rond 12 uur zouden we er zijn. Het is een afstand van ik geloof 160 km maar de wegen zijn zo slecht hier dat je niet harder kan rijden dan 40 km. En met slecht bedoel ik; de hele weg zit vol gaten, waardoor je 4 uur lang door de minivan stuitert! Halverwege de rit stopte de chauffeur ook nog bij een fabriek waar gehandicapten schilderijen zaten te borduren en te koop waren en andere zooi zoals tassen, kleding, sieraden en nog veel meer souvenirs. Om 12 uur reden we Halong Bay binnen en stapten we op de boot. Met z’n zessen op een boot waar wel 16 man op kon! Niet te geloven! Onze hut zag er prima uit en we kregen meteen een 7-gangen lunch en de boot vertrok. Aangezien mijn maag, zoals gewoonlijk, altijd in het buitenland vervelend gaat doen, had ik vegetarisch eten besteld! De rest kreeg veel vis te eten. Ik deed alle gangen mee en kreeg alternatieven maar ik vond het niet te pruimen. Tofu noemde Lenny Lego-stenen, dus je snapt al hoe wij ons hier vermaakt hebben haha. De boottocht was leuk en het weer was oké. We konden op het buitendek zitten en mooie plaatjes schieten.

In de loop van de middag zijn we gestopt bij een grot en een gids ging met ons mee. Aangezien we de rest van de dag geen stap verzet hadden was dit wel even een goede bezigheid om de conditie op peil te houden. Véél trappen lopen! Einde van de dag ging de boot voor anker en kregen we weer een 7-gangen diner! Tientallen boten lager er om ons heen, best wel hilarisch. Het was een leuke dag geweest en we doken aan het eind van de avond onze hut in.

Vrijdag 22 november
Zeven uur moesten we ontbijten en daarna gingen we varen naar een viewpoint en de gids ging weer met ons mee. Toen nog ongeveer 2 uur op het dek gebivakkeerd tijdens de boottocht en de dag werd afgesloten met een vroege lunch en om 12 uur stonden we weer aan wal en kwam de minivan er weer aan. Vier en een half uur weer teruggereden naar Hanoi, oeps!

Half 5 waren we thuis en de laatste avond in Hanoi nog even lekker gegeten (en ik kon eindelijk weer kip eten!) en door de gezellige straatjes geslenterd.

En verder (van Lenny):
- was mam heel blij met Vietnam Airlines, want we vlogen nu niet meer in een propeller vliegtuig, maar in een groter exemplaar, formaatje 3 stoelen-gangpad-3 stoelen en dat beviel haar prima.
- hebben we keihard gelachen dat ten eerste het vliegtuig zo’n 50 minuten eerder vertrok. Wij op de papieren kijken, hadden we het dan verkeerd gelezen? Vervolgens dachten we, het zal wel. We stegen op, kregen in no-time een papieren bekertje met water die in een keer achterover moest, want er was geen tijd. Wij snapten er niks van, de vlucht zou 75 minuten duren. Maar in 45 minuten stonden we alweer aan de grond en nog in Hanoi ook! Maak het mee!
- is het iets koeler in het noorden van Vietnam dan in Luang Prabang, ik gok een graad of 23 overdag.
- betalen we hier met de Vietnamese Dong; 25.000 Dong is een euro, dus we hebben weer miljoenen gepind!
- zijn de mensen hier nog kleiner dan in Laos.
- hebben we heerlijk onze tassen geleegd bij de kids in de dagverblijven. We hadden best nog veel pennen, potloden, papier en stickers meegenomen, dus onze tassen zijn weer wat lichter!
- vond ik het ontzettend leuk om Mai eindelijk te ontmoeten. Ik heb best veel mailcontact met haar (meerdere keren in de week) en nu weet ik dat het een jonge meid van 30 is (ik had geen idee of Mai een man of vrouw was) en ik weet nu ook waar ze op kantoor zit en hoe twee van de twaalf projecten in Vietnam eruit ziet. Hartstikke leuk!
- waren de kinderen echt schatjes in de dagverblijven, maar ze zijn wel echt heel autistisch… of geestelijk gehandicapt. Heel zielig om te zien, maar ik werd er wel blij van hoe ontzettend vriendelijk de leraressen met ze waren.
- heeft mam inderdaad als een vegetariër tegenover me aan tafel gezeten op de boot. En ik heb heerlijk gegeten: Krab, inktvis, schelpdieren, witvis, garnalen; alles kwam voorbij!
- hielp het niet echt dat onze gids vertelde dat Vietnamezen alles eten dat beweegt! Toen vertrouwde mam zelfs de tofu niet meer, haha!
- was de weg naar Halong Bay inderdaad een stuiter-weg, maar ik heb weer heerlijk liggen tukken! J
- hebben we in Hanoi op straat ook al vanalles voorbij zien komen; manden met wormen, vlees dat aan haken in een mini-kraampje naast de brommers in de walmen van de uitlaatgassen hangt zonder enige koeling, gedroogde garnalen en inktvissen (met een lucht van heb ik jou daar!) en allerlei slakken, schelp- en schaaldieren worden hier als lekkernijen opgepeuzeld.
- was het water in Halong Bay heel rustig, dus zelf mam die normaal al zeeziek wordt als ze naar een boot kijkt, heeft geen last van zeeziekte gehad.
- is het niet te filmen hoe goed mam in Hanoi de weg kan oversteken. De eerste dag had ze inderdaad een beetje een cultuurshock, maar toen we gisteravond weer terug waren, keek ze niet op of om, maar stak gewoon steeds over. Ze kan het nog beter dan ik! “Gewoon niet kijken” roept ze erbij.. Nu krijg ik ineens halve hartverzakkingen, hahaha!
- hebben wel al een woord Vietnamees geleerd: Ka-mon betekend dank je wel. We denken alleen niet dat we nog heel veel andere woorden zullen leren; wat een taal zeg, dat Vietnamees!

Liefs,
Dicky & Lenny